miðvikudagur, nóvember 14, 2007

Gengur þér illa að fá skoðun á bílinn þinn?

Færðu ætíð langan lista yfir hluti sem þarf að laga áður en þú færð hinn kærkomna límmiða á númeraplötuna?

Véfréttin er búin að finna lausnina: Gefðu á brjóst í biðstofunni og sjá; bifreiðaskoðun hefur aldrei tekið skemmri tíma og þú brunar út með athugasemdalaust skoðunarskírteini.

Efnisorð: ,

mánudagur, nóvember 12, 2007

Eins og áður er komið fram er Véfréttin ekkert sérstaklega áhugasöm um Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva og þar af leiðandi ekki heldur hin svonefndu Laugardagslög. Véfréttin hefur stundum látið þetta efni rúlla á sunnudögum, meðfram heimilisstörfum og barnauppeldi. Henni hefur iðulega fundist innslög Jóns Gnarrs og Sigurjóns leiðinleg.

En síðasta skipti var undantekning. Jón Gnarr er einfaldlega snillingur, þó að snilli hans fái ekki alltaf notið sín jafn vel. Negrastrákainnslag síðastliðins laugardagskvölds var tær snilli, hana má sjá hér (draga sleðann til móts við rew-takkann).

laugardagur, nóvember 03, 2007

Véfréttin er stundum dálítið treg við að blanda sér í þau bloggfár sem ganga. Einn daginn verða allir að skrásetja sína skoðun á einu og annan daginn á einhverju öðru - það er eins og umræðuefni séu af skornum skammti og að allir verði að tala um það sama.


En nú eru allir búnir að segja hvað þeim finnst um endurútgáfu bókarinnar 10 litlir negrastrákar, nema Véfréttin. Sá gamli skrifaði um málið af miklu andríki og má meðal annars lesa það hér. Grein sem höfðaði mun meira til Véfréttarinnar er að finna hér.


Og af því að fólk er að draga Sambó litla inn í umræðuna þá langar Véfréttina að benda á skrif Sveimhugans fyrir rúmu ári, en þau er að finna hér. Við það vill Véfréttin bæta að Sambó er skemmtileg og holl lesning, enda er Sambó ótrúlega klár. Hann lendir 4 sinnum í bráðri lífshættu en bjargar sér með fádæma snilli og ekki nóg með það, heldur er hann svo kjarkaður að hann nær til baka því sem hann tapar við að bjarga sér og gott betur því hann græðir líka smérið sem notað er til að slá upp ærlegri pönnukökuveislu fyrir kjarnafjölskylduna. Þeir sem veittust að honum reynast sjálfum sér verstir og enda líf sitt af sjálfsdáðum (eða ég fæ ekki betur séð) fyrir sakir einhverrar tilgangslausrar samkeppnisáráttu, þrjósku og hégóma.


Í negrastrákaumræðunni virðist annars vegar vera töff og móðins að vera hlynnt(ur) negrastrákunum og á móti afturhaldsseggjum sem tala um rasisma og hins vegar upplýst og gott að vera vel að sér um söguna og það sem henni tilheyrir og sjá negrastrákana í samhengi við það allt saman.


Véfréttin væri lélegur mannfræðingur ef hún setti ekki spurningamerki við réttmæti endurútgáfu þessarar rækilega úreltu bókar (sem sennilega var aldrei annað en úrelt). En hvernig fór annars fyrir Alfinni álfakonungi, eða einhverjum vondum í þeirri bók, var hann ekki sendur í útlegð til negranna í Afríku? Er hægt að hugsa sér maklegri málagjöld...?


Í athugasemd við blogg gamla mannsins kom Véfréttin því að sem henni finnst kjarni málsins, frekar en mis-gáfulegar hártoganir um textagreiningar og menningararf: Ef þeldökkum eða aðstandendum þeirra er misboðið þá er það nóg til þess að þeim sé hlíft við því sem þeim misbýður.


Til hvers að gera hlutina flóknari en þeir þurfa að vera?


En það er eitt sem Véfréttinni langar að koma að, sem kannski kemur negrastrákunum ekki beint við. Það er að þar sem Véfréttin þekkir til í Afríku, eins og á Íslandi fram til þessa, hefur lengst af tíðkast að kalla hlutina sínum nöfnum. Vinkona Véfréttarinnar sem er af þriðju kynslóð hvítingja í Zambíu var t.d. kölluð ,,sista" af þeldökkum samlöndum sínum þegar hún fékk sér dredlokka... alveg óháð húðlitnum.


Börn og stundum fullorðnir í fáförnum þorpum og bæjum Angóla hlupu á eftir Véfréttinni og mjallhvítum (lesist rauðum, stungnum og flögnuðum) félögum hennar þegar þau gengu þar um götur og hrópuðu ,,branca!" sem þýðir hvítingi (í kvenkyni). Og jú, vissulega veit Véfréttin að það er, vegna menningarsögulegs samhengis, ekki alveg hægt að líkja þessu við að hlaupa á eftir þeldökkum hér á landi og æpa ,,negri!". En það sem Véfréttin óttast er að hér er farið að bera á bandarískri tilhneigingu til að fara í kringum einfalda hluti, eins og köttur í kringum heitan graut.


Dæmi: Ef tvær konur standa hlið við hlið, önnur þeldökk og hin þelljós (af hverju er það orð aldrei notað?) og þörf er á að benda á aðra þeirra þykir víða í Bandaríkjunum eðlilegra að segja ,,það er konan í bláa jakkanum" heldur en ,,það er svarta konan (eða hvíta)".

Þetta hefur auðvitað sitthvað með hina löngu kynþáttamismununarsögu Bandaríkjanna að gera. Án þess að Véfréttin ætli að gera lítið úr henni þá finnst henni þessi tepruskapur bera vott um öfgar sem ekki eru af hinu góða. Ef báðar konurnar væru hvítar og önnur dökkhærð en hinn ljóshærð væri ekkert að því að tala um ,,þá ljóshærðu" eða ,,þá dökkhærðu". Svona mætti halda áfram, en það sem Véfréttin er að reyna að koma á framfæri er að það má ekki vera tabú að nefna litarhaft fólks. Litarhaft getur heldur ekki verið tabú þar sem allir eru jafnir og sáttir.

Að því sögðu viðurkennir Véfréttin þó að láta sér duga að lesa ,,Litli Sambó" og sleppa því að tönnlast sífellt á litnum á honum þegar hún les þá góðu bók fyrir dóttur sína. En það er kannski bara smekksatriði?

Ræði þetta kannski nánar síðar. Smá Benetton-gleði til að lífga upp á daginn: