Véfréttinni liggur aðallega tvennt á hjarta í dag; stubbar og kettir.

Véfréttin er ekki mjög andsnúin reykingafólki, þó að hún þoli reyk ekkert voðalega vel. Frá því á unglingsárunum (þegar allir þurftu að taka afstöðu) hefur Véfréttin þó ekkert haft svo brennandi skoðanir á reykingum. Þar sem hún reykir ekki sjálf er hún voðalega fegin reykingabanninu á kaffihúsum og sjálfsagt gæti hún sýnt vanda hins aðþrengda reykingafólks meiri skilning en hún gerir.

Þó getur það komið fyrir besta fólk - og bestu véfréttir - að missa andlitið (hvað eftir annað) af réttlátri hneykslun.

Þegar Sveimhuginn reykti, semsagt þar til í febrúar nú í ár, notaði hann til þess svalirnar og potaði svo stubbunum samviskusamlega ofan í tóma krukku undan skyndikaffi og lokaði á eftir þeim. Þegar krukkan var orðin full var henni hent og ný tekin í notkun. Flókið?

Greinilega of flókið fyrir nágranna Véfréttarinnar og Sveimhugans. Í tvo og hálfan mánuð hafa þau frjálslega hent sígarettustubbunum sínum fram af svölunum og á pall Sveimhugans og Véfréttarinnar, í garðinn þeirra og í garðinn og beðin fyrir utan þeirra afmarkaða einkasvæði. Einn og einn jónufilter fengu að fljóta með í upphafi líka (þeim hefur fækkað).

Athugasemdir Sveimhugans við hinn sólarbekkja-appelsínugula heimilisföður, sem og líflegar umræður á húsfundi hafa engu skilað.

Véfréttinni leiðist á tína upp annarra manna / kvenna rusl. Véfréttinni leiðist að fá brunabletti á pallinn sinn (þeir eru orðnir tveir og á eftir að fjölga með þessu áframhaldi). Véfréttin hlakkar ekki til þegar yngri dóttir hennar fer að skríða um úti - og smakka á því sem fyrir ber. Brestir eru farnir að myndast í hina friðsamlegu umburðarlyndisstefnu Véfréttarinnar.

Að hinu:

Véfréttin fær engin málgögn í póstkassann þessa dagana nema auglýsingabæklinga, bæjarmálgagnið og stöku sinnum Blaðið. Blað dagsins í dag upplýsti um hneykslan sómakærra borgara á kattamatreiðsluleiðbeiningum.

Véfréttin fílar kisur. Véfréttin hefur aldrei gerst sek um að fá sér bita af ketti. Véfréttinni finnst kattamorð og -át hinn mesti ribbaldaskapur. En Véfréttin skilur samt ekki á hvaða hátt er ósiðlegra að matreiða ketti og hunda en kindur (t.d. krúttleg, lítil, krullótt lömb) og beljur? Svín og hænsn? Hreindýr og rjúpur?