Grasekkja ég orðin er
grasekkja ég verða mun
uns sveimhuginn minn aftur fer
að snúa sér í átt að mér

Öxulveldið hefur hann tælt
og við sveimandi hugann djarflega gælt
á meðan vex mér gras á kinn
og ég syrgi sveimhugann minn

Erfiðir dagar fara í hönd
komast mun ei lönd eða strönd
heima bundin húsi í
samúðarkveðjur óskast því