þriðjudagur, ágúst 30, 2005

Inspireruð af sjónvarpsþáttabloggi annarra verður Véfréttin líka að láta til sín taka hvað varðar:

LOST

Þegar við sáum fyrsta þáttinn hugsaði ég bara ,,enn það rugl!". Nennti ekki einu sinni að setjast niður og sökkva mér niður í þessa sápu. Fannst hún bara út í hött. Sveimhuginn var að horfa og ég var eitthvað að stússast og sá því nokkur brot úr fyrsta þættinum. En svo liðu vikur og maður heyrði fleiri og fleiri dásama sápuna. Svo að ég fór að horfa (múgæsingur). Því hefði ég ef til vill betur sleppt, því ég festist óvart líka. Dálítið vandræðalegt... verandi jafn mikil hugvitsvera og ég nú er...
En jæja. Mig langaði aðeins að benda á nokkur atriði sem hafa valdið mér heilabrotum.
Eitthvað hefur víst verið býsnast yfir að fólkið á eyjunni sé of fallegt og vel heppnað til að endurspegla samsetninguna í venjulegri farþegaflugvél. Má vera, en þá má benda á karlana, til dæmis John Locke, feita gaurinn með síða hárið, subbulega kennarann sem var að gefa hagnýtar upplýsingar um Monsoon-tímabilið í gær... o.s.f.r.
En konurnar eru hins vegar algerar stereótýpur. Hingað til hafa fjórar konur fengið að láta að sér kveða. Það eru glæpakvendið (Kate), Shannon, Claire og Kóreanska gellan (annað hvort hún eða maðurinn hennar heita Jin). Allar þvengmjóar, hávaxnar, með sítt hár og sykursætar. Allar líka á aldrinum 20 - 35. Engin eldri kona virðist hafa lifað slysið af, allavega er hún þá ekki umfjöllunar verð. Heldur engin lágvaxin kona eða kona í kjörþyngd, hvað þá yfirvigt. Merkilegt með kóreönsku konuna, hún er e.k. stökkbreytt afbrigði af Kóreubúa, u.þ.b. 50 sm hærri en samlöndur hennar. Heppilegt, því annars hefði hún greinilega ekki lifað slysið af. Reyndar hef ég einu sinni séð frönsku konunni bregða fyrir, en hún var víst á eyjunni áður en flugvélin brotlenti þar. Hún var sennilega um eða yfir 35. Enda er hún aukapersóna, látið að því liggja að hún sé geðveik, hugsanlega stórhættuleg og er hún því falin lengst inni í skógi.
Mig grunar að áhorf myndi ekkert vera minna þó að það væru svo sem ein eða tvær fullorðnar konur, nú eða feitlagnar, með í spilinu. Af hverju mega karlarnir alltaf vera alls konar en konurnar allar eins?
Svo er það matarleitin. Allir sem hafa horft á Survivor (þann mikla menningarþátt) hafa tekið eftir því að matarleit tekur hug fólks allan við aðstæður sem þessar. En fólkið á eynni er alltaf bara að tjilla eitthvað, leika sér með byssur, byggja fleka og rífast. Sá eini sem ég hef séð eitthvað vera að leita að mat er John Locke og meira að segja hann er ekkert alltaf að burðast með villisvín til byggða. Hann er alltaf að sinna sínum eigin hugðarefnum, búa til barnarúm fyrir Claire (sem var þvengmjó með kúlu þegar hún var ólétt) eða reyna að opna dularfulla hlerann sinn. Survivor-liðið er alltaf í sjónum, veiðandi með spjótum, uppi í trjám tínandi kókoshnetur, niðri í fjöru tínandi kræklinga eða eitthvað álíka o.s.f.r. Samt fá allir hamborgara og franskar á heilann og horast niður í frumeindir sínar. En á Lost-eyjunni lifa allir í slíkum vellystingum að enginn þarf að hafa fyrir því að afla matar og feiti gaurinn hefur ekki lést um gramm frá því að hann dagaði uppi á eyjunni.
Nóg um það.

0 Comments:

Skrifa ummæli

<< Home